Η Oκτωβριανή Επανάσταση του Νοεμβρίου 1917

από τον Υποναύαρχο ε.α. ΣΩΤΗΡΙO ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ ΠΝ

Πολλές φορές σημαντικά ιστορικά γεγονότα, εξυπηρετώντας σκοπιμότητες, παρουσιάζονται στους επερχόμενους με αρκετά διαφορετικό τρόπο από αυτόν που συνέβησαν. Έτσι προκαλούνται εσφαλμένες εντυπώσεις και συμπεράσματα. Ένα από αυτά τα συγκλονιστικά περιστατικά, που οι δραματικές επιπτώσεις του παραμένουν έντονες και απτές μέχρι σήμερα, είναι και η Ρωσική Επανάσταση του 1917. Μιλώντας γι' αυτή ο νους συνήθως πηγαίνει στην «Oκτωβριανή Επανάσταση» του ιδίου έτους.

Είναι όμως σωστός αυτός ο συνειρμός; Ας παρακολουθήσουμε συνοπτικά ακολούθως το πως άρχισαν και πως κατέληξαν τα πράγματα.

Πρέπει να σημειωθεί ότι έχει επικρατήσει οι ημερομηνίες των γεγονότων που ιστορούνται στις ημέρες μας, να αναφέρονται με το νέο (Γρηγοριανό) ημερολόγιο, που προηγείται κατά 13 ημέρες του παλαιού (Ιουλιανού). Το νέο ημερολόγιο καθιερώθηκε στην Ευρώπη σταδιακά, ενώ στην Ελλάδα θεσπίστηκε από το 1923. Έτσι εξηγείται γιατί η «Oκτωβριανή Επανάσταση» της 25 Oκτωβρίου, με το τωρινό ημερολόγιο συνέβη 7 Νοεμβρίου.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ξεκινώντας από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (Α' ΠΠ) του 1914-18. Σ' αυτόν αντιμάχοντο αρχικά οι συνασπισμοί των Κεντρικών Δυνάμεων (Τριπλής συμμαχίας), στις οποίες ανήκε η Γερμανία, με εκείνες που ήταν στην Εγκάρδια Συνεννόηση, στην οποία μετείχε η Ρωσία. Κατά τον Α' ΠΠ έγιναν διάφορες ανακατατάξεις δυνάμεων και συμμαχιών. Ενδεικτικά σημειώνεται ότι η Ιταλία, που ανήκε από το 1881 στις Κεντρικές Δυνάμεις, μετακινήθηκε στην Εγκάρδια Συνεννόηση, ενώ η Τουρκία συμμάχησε με τις Κεντρικές Δυνάμεις και ουσιαστικά έθεσε τις Ένοπλες Δυνάμεις της υπό Γερμανική Διοίκηση και φροντίδα.

Το 1914 η Ρωσία αποτελούσε Αυτοκρατορία, με κεφαλή της τον Τσάρο Νικόλαο Β', της Δυναστείας των Ρωμανώφ. Μία βασική παλαιά ρωσική προσδοκία από την ανάμιξή της στον Α' ΠΠ, ήταν να προσαρτήσει και να κρατήσει την Κωνσταντινούπολη και τα Στενά του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων, για να αποκτήσει διέξοδο από τη Μαύρη Θάλασσα (Εύξεινο Πόντο) στη Μεσόγειο. Επ' αυτού είχε ήδη αποσπάσει τη γραπτή συγκατάθεση όλων των χωρών, που αποτελούσαν την Εγκάρδια Συνεννόηση. Εν τούτοις η εμπλοκή της Ρωσίας στον Α' ΠΠ, υπήρξε γι' αυτή εξαρχής καταστροφική και αιματηρή, λόγω των ακαθέκτων γερμανικών προελάσεων. Αυτό επέφερε απογοήτευση και αναταραχή στο ρωσικό πληθυσμό και υπέσκαψε καθοριστικά την ήδη εξασθενημένη θέση του Τσάρου, ο οποίος δεν κατάφερε να αναστρέψει την κακή κατάσταση στο Ρωσογερμανικό Μέτωπο, αναλαμβάνοντας ο ίδιος την Αρχιστρατηγία τον Σεπτέμβριο του 1915.

Μετά τη συνεχιζόμενη επιδείνωση των ρωσικών πραγμάτων στο εσωτερικό της χώρας, η ρωσική Βουλή (η Δούμα) στις 12 Μαρτίου 1917 έκανε επανάσταση, υποχρεώνοντας τον Τσάρο σε παραίτηση τρεις ημέρες μετά. Έτσι η Ρωσία μετεβλήθη de facto σε Δημοκρατία. Από εκεί και μετά τα γεγονότα πήραν την αναμενόμενη σε ανάλογες καταστάσεις τροπή. Συνεχίστηκε η ουσιαστική εξάρθρωση του κρατικού μηχανισμού και αντιπαράθεση των πολιτικών δυνάμεων, προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία, προσεταιριζόμενες τα πλήθη και τις Ένοπλες Δυνάμεις. Βλέποντας οι Γερμανοί την ευκαιρία, την εκμεταλλεύτηκαν προς όφελός τους, αποστέλλοντας στη Ρωσία με ειδική αμαξοστοιχία το επαναστατικό στέλεχος του μικρού κόμματος των Μπολσεβίκων Λένιν, που βρισκόταν εξόριστος στην Ελβετία. Προηγουμένως, όπως προκύπτει από έγγραφο του Γερμανού Πρεσβευτή στη Βέρνη, βάσει των γερμανικών διπλωματικών αρχείων, οι Γερμανοί είχαν ενημερωθεί για το πρόγραμμα του Λένιν, που περιλάμβανε τη σύναψη ειρήνης με τη Γερμανία και την αποκήρυξη κάθε αξιώσεως επί της Κωνσταντινουπόλεως και των Στενών.

O Λένιν έφθασε στη Ρωσία την 16 Απριλίου 1917, διακηρύττοντας μεταξύ άλλων στις «Θέσεις του Απρίλη», την ασυμβίβαστη εχθρότητά του προς τον κοινοβουλευτισμό και τις δημοκρατικές διαδικασίες και συνέχισε από κοντά πλέον να μεθοδεύει την επαναστατική επικράτηση του Κόμματος των Μπολσεβίκων, το οποίο ήταν μικρότερο από εκείνο των Σοσιαλεπαναστατών και των Μενσεβίκων. Έτσι την 25 Oκτωβρίου με το παλαιό ημερολόγιο και 7 Νοεμβρίου 1917 με το νέο, επιτυγχάνεται η βίαια κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους με την επικρατήσασα να ονομάζεται «Μεγάλη Σοσιαλιστική Oκτωβριανή Επανάσταση». Μέχρι την ολοκληρωτική εδραίωση της μονοκρατορίας των Μπολσεβίκων, επακολούθησαν και άλλες εμφύλιες άγριες ένοπλες συρράξεις.

Μια από τις πρώτες πράξεις των ενδιαφερομένων πρωτίστως να εδραιωθούν Μπολσεβίκων, ήταν η απεμπόληση των διακαών ρωσικών επιδιώξεων για την Κωνσταντινούπολη και τα Στενά και η σύναψη ειρήνης με τη Γερμανία, με την άκρως ταπεινωτική για τη Ρωσία Συνθήκη Μπρεστ-Λιτόβσκ της 3 Μαρτίου 1918, βάσει της οποίας παραχωρήθηκαν στη Γερμανία περισσότερα από τα 25% των ρωσικών εδαφών και πληθυσμών.

Από την ανωτέρω συνοπτική παρουσίαση προκύπτει ότι η Ρωσική Επανάσταση, που κατήργησε το τσαρικό καθεστώς, έγινε από το Ρωσικό Κοινοβούλιο τον Μάρτιο του 1917 και στη συνέχεια το μικρό υπό τον Λένιν Κόμμα των Μπολσεβίκων, που αποφάσισε το Νοέμβριο του 1917 να μετονομασθεί σε Κομμουνιστικό, επέτυχε εκμεταλλευόμενο τις περιστάσεις να επικρατήσει και να καταλάβει την εξουσία της Ρωσίας, την οποία διατήρησε με βίαια μέσα μέχρι το 1989.

Χαρακτηριστική πρακτική επικρατήσεως που ακολουθούσαν τα στελέχη των Μπολσεβίκων-Κομμουνιστών για να επιβληθούν και να παραμείνουν στην εξουσία, ήταν όχι μόνο η εξόντωση των αντιφρονούντων, αλλά και αυτών των συντρόφων τους, με τους οποίους μέχρι προ ολίγου συνέπρατταν. Όταν μετά το θάνατο του Λένιν το 1924, επέτυχε να τον διαδεχθεί ως ουσιαστικός αρχηγός του κράτους, όχι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του Κόκκινου Στρατού Τρότσκι, τον οποίο ο Λένιν προόριζε ως διάδοχό του, αλλά ο Γενικός Γραμματέας του Kόμματος Στάλιν, ο Tρότσκι, του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Μπρόνσταϊν και ήταν γόνος ευκατάστατης και ευσεβούς αστικής εβραϊκής ρωσικής οικογένειας, διώχτηκε άγρια από τον Στάλιν, εξορίστηκε και το 1940 εκτελέστηκε στο Μεξικό από πράκτορα του Στάλιν. Την ίδια τύχη είχαν τα περισσότερα μέλη της οικογένειας του Τρότσκι (Μπρόνσταϊν).

Την εξόντωση επίσης μεγάλων τμημάτων του ρωσικού πληθυσμού από την επικράτηση των Μπολσεβίκων-Κομμουνιστών, αλλά και των πληθυσμών άλλων χωρών όπου επιβλήθηκε ο Κομμουνισμός τα τελευταία 75 χρόνια, παρουσιάζει ομάδα Γάλλων συγγραφέων στο βιβλίο «Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού: Εγκλήματα, Τρομοκρατία, Καταστολή». Oι νεκροί της βίας αυτής εκτιμάται ότι παγκοσμίως ανέρχονται συνολικά σε περίπου 100 εκατομ. Το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1997 και την Ελλάδα από το Βιβλιοπωλείο της Εστίας, τον Ιούλιο του 2001 σε ελληνική μετάφραση, που έγινε με οικονομική ενίσχυση του γαλλικού υπουργείου Πολιτισμού.

eaan.gr