Ο θρύλος του αθάνατου νερού!

Ένας θρύλος της Ευρασίας, που έχει τις ρίζες του στην πολύ αρχαία εποχή της ανάπτυξης του ανθρώπινου γένους, είναι και αυτός που κάνει λόγο για την πολύ πιθανή ύπαρξη ενός «ελιξηρίου», το οποίο καθιστά τον άνθρωπο... αθάνατο! 

Ο μύθος του Τροφώνιου Μαντείου

Ένα από τα λιγότερα γνωστά μαντεία της αρχαιότητος, αν και το πιο αξιοπερίεργο ίσως απ' όλα, είναι το Τροφώνιο Μαντείο. Δεν μοιάζει με κανένα από τα άλλα. Σ΄αυτό δεν έδινε τους χρησμούς κάποια Σίβυλλα ούτε ένας ιερέας βασιζόμενος σε οιωνούς του θεού ούτε καν ελάμβανε ο χρηστηριαζόμενος θεία μυνήματα στον ύπνο του κατά την "εγκοίμηση" του. Η ιδιαιτερότητα του όμως έγκειται στο γεγονός, ότι ήταν "αυτόφωνο" -o χρηστηριαζόμενος μπορούσε δηλαδή να ακούσει ο ίδιος την φωνή του πνεύματος να ομιλεί, χωρίς να είναι σε κατάσταση εγκοιμήσεως, ή μπορούσε ακόμη να δεί φοβερά οράματα, όντας σε πλήρη εγρήγορση!

Το Τροφώνιο Μαντείο βρίσκεται στις παρυφές της Λειβαδιάς, εκεί που αναβλύζουν οι πηγές της Ερκύνας. Η Έρκυνα ήταν νύμφη, φίλη της Περσεφόνης. Ολόκληρη η περιοχή αποτελεί ένα φυσιολατρικό αξιοθέατο, γεμάτη ψηλόκορμα δένδρα, υδρόμυλους, τοξοειδή γεφύρια και χώρους αναψυχής, μια περιοχή η οποία με την ειδυλλιακή μορφή της δεν επιτρέπει στον σύγχρονο επισκέπτη να αναλογισθεί, ότι στον ίδιο τόπο λειτουργούσε κάποτε επί αιώνες ένα υπόγειο μαντείο, που ήταν τόσο υποβλητικό, ώστε οι χρηστηριαζόμενοι μετά την επίσκεψή τους σ΄αυτό να χάνουν τα λόγια τους και το γέλιο τους.

Διότι από τους αρχαίους συγγραφείς μαρτυρείται, ότι όποιος εισερχόταν στο μαντείο τούτο, έχανε για λίγο καιρό τον εαυτόν του και πάθαινε κάποια κατάθλιψη -για όποιον ήταν σκυθρωπός, υπήρχε η ρήση "εκ του Τροφωνίου μεμάντευται". Το μόνο που υπενθυμίζει στον σημερινό επισκέπτη ότι ο τόπος ήταν κάποτε ιερός, είναι οι έγγλυφες κόγχες που υπάρχουν δίπλα στις πηγές της Έρκυνας.

Δεν ήταν απλό να επισκεφθεί κανείς ένα μαντείο και να πάρει χρησμό. Χρειαζόταν προετοιμασία ημερών, ώστε να καθαρθεί και σωματικά και ψυχικά. Ο χρηστηριαζόμενος πρώτα προσευχόταν και έκανε λουτρά στα ψυχρά νερά του ποταμού. Κατόπιν προσέφερε θυσίες στον Τροφώνιο και στους θεούς Δία, Ήρα, Κρόνο, Απόλλωνα και Δήμητρα.

Την κρίσιμη νύχτα, πρίν την κάθοδο στον λεγόμενο "Λάκο του Αγαμήδη", oδηγείτο ο χρηστηριαζόμενος έπινε νερό από τις δύο πηγές που ήταν δίπλα. Η μία λεγόταν της Λήθης, για να ξεχάσει ο χρηστηριαζόμενος ό,τι τον βάραινε και η άλλη της Μνημοσύνης, για να θυμάται ό,τι δει και ακούσει στο Μαντείο.

Πηγαίνοντας με συνοδεία στο Μαντείο έκανε μια τελευταία προσευχή εμπρός σ΄ ένα άγαλμα του Διός, έργο του Δαιδάλου. Και έφθανε πια η στιγμή να κατέβει στον λάκκο του, στα βάθη του υπογείου μαντείου. Το όνομα του το μαντείο το οφείλει στον ήρωα Τροφώνιο, ο οποίος μαζί με τον αδελφό του Αγαμήδη είχαν ανεγείρει τον ναό του Απόλλωνος στους Δελφούς.

Όπως μας λέει ο Πίνδαρος, ιερέας κι αυτός στο Δελφικό μαντείο, όταν οι αδελφοί ετελείωσαν την ανέγερση του ναού και εζήτησαν από τον Απόλλωνα μια ανταμοιβή, ο χρησμός είπε ότι θα τους δοθεί σε επτά ημέρες και αυτοί ήλθαν σ' αυτόν τον απόκρημνο λόφο, όπου την εβδόμη ημέρα απεβίωσαν. Λέγεται ότι ο Τροφώνιος είχε εισχωρήσει σε ένα σπήλαιο του λόφου, όπου τον βρήκε ο θάνατος και το πνεύμα του έκτοτε εστοιχίωσε τον λόφο.

Επειδή δεν λείπουν οι κακιές γλώσσες (ούτε στην αρχαία εποχή), κυκλοφόρησε και μία άλλη ιστορία. Σύμφωνα μ'αυτήν, κάποιος πλούσιος τους είχε αναθέσει να του κτίσουν ένα απόρθητο θησαυροφυλάκιο. Ο Τροφώνιος όμως το κατασκεύασε έτσι, ώστε να μπορεί κάποιος από έξω, αφαιρώντας έναν λίθο, να εισέρχεται μέσα. Έκτοτε οι αδελφοί έμπαιναν κρυφά αφαιρώντας θησαυρούς, μέχρις ότου ο πλούσιος αντιληφθείς τις κλοπές και αδυνατώντας να βρεί τον τρόπο εισόδου των κλεπτών, έστησε παγίδα.

Όταν λοιπόν ο Αγαμήδης πιάστηκε από την παγίδα, αναγκάστηκε ο Τροφώνιος να τον αποκεφαλίσει και να συναποκομίσει το κεφάλι του, για να μην αποκαλυφθεί η ταυτότητά τους. Η ιστορία όμως είναι συκοφαντική, αφού το περιστατικό αυτό ήταν παλιό: Είχε λάβει χώραν άλλοτε στην Αίγυπτο από δύο αδέλφια, όπως μας το περιγράφει ο Ηρόδοτος (Β.121).

Ο Τροφώνιος κι ο Αγαμήδης ήσαν αρχιτέκτονες, γιοί του Εργίνου, του βασιλέως του Ορχομενού, αλλά και τόσο ευσεβείς, ώστε αφιερωμένοι στους θεούς δεν νυμφεύθηκαν, αφήνοντας ολόκληρο τον θρόνο της πόλεως. Λέγεται μάλιστα, ότι ο Τροφώνιος και πριν κτίσει τον ναό των Δελφών, λειτουργούσε ως μάντις στον ίδιο αγαπημένο του λόφο, εκεί όπου αργότερα επρόκειτο να πεθάνει και να ιδρυθεί το μαντείο του.

Για την ιστορία ιδρύσεως του Μαντείου μας πληροφορεί ο Παυσανίας. Κάποτε, λέγει, επικράτησε μεγάλη ανομβρία και πήγαν να ζητήσουν βοήθεια από το μαντείο των Δελφών, οπότε ο χρησμός τους υπόδειξε να αποταθούν στον ήρωα Τροφώνιο. Ήλθαν έτσι διάφοροι θεωροί στον λόφο του της Λειβαδιάς, ψάχνοντας να βρούν, πως θα τους βοηθήσει το πνεύμα του Τροφωνίου. Τότε κάποιος ονόματι Σάων, είδε ένα σμήνος μελισσών να εξαφανίζεται σε μια γήινη τρύπα- μπαίνοντας κι αυτός εκεί, ανακάλυψε το υπόγειο σπήλαιο, που έκτοτε κατέστη ένα από τα πιο περιώνυμα μαντεία.

Η είσοδος στο Μαντείο ήταν δύσκολη. Κατέβαινε κανείς πρώτα στον λάκκο του Αγαμήδη, που είχε μια διάμετρο 3μ. και βάθος περίπου 5μ. Ο λάκκος περιβαλλόταν από μαρμάρινο κρηπίδωμα και διακοσμείτο με χάλκινους στύλους. Η κάθοδος γινόταν με μια λεπτή φορητή σκάλα. Στο βάθος του λάκκου ο χρηστηριαζόμενος έπρεπε να ξαπλώσει ανάσκελα και να χωθεί σε μια στενή τρύπα, βάζοντας πρώτα τα πόδια του. Στα χέρια του κρατούσε μελόπιτες, προσφορά στα φίδια της σπηλιάς, για να μην τον ενοχλούν.

Ολισθαίνοντας κατόπιν με ευκολία μέσα στην τρύπα, έφθανε στον μεγάλο υπόγειο χώρο. Εκεί έμενε επί ώρες στο απόλυτο σκοτάδι, περιμένοντας την εμφάνιση του "δαίμονος". Η παραμονή μέσα στο σπήλαιο του Μαντείου μπορούσε να κρατήσει πολύ- μερικοί έμεναν ολόκληρες ημέρες. Η επίσκεψη στο σκοτεινό μαντείο δεν είχε δυσάρεστα απρόοπτα. Μόνον μια περίπτωση θανάτου αναφέρεται, όταν κάποιος ακόλουθος του Δημητρίου Πολιορκητού μπήκε για να ψάξει, νομίζοντας ότι θα βρει χρυσά αναθήματα, και χάθηκε. Μετά από πολύν καιρό βρέθηκε το σώμα του γκρεμισμένο από κάποιο άλλο μέρος του λόφου.

Στην έξοδό του από το Μαντείο ο χρηστηριασθείς παραλαμβανόταν από ιερείς, που τον οδηγούσαν σε ένα δώμα,όπου έμεναν μαζί του για να συνέλθει. Σ' αυτό το δώμα διηγείτο στους ιερείς τα διατρέξαντα, τι είδε και τι άκουσε, οι δε ιερείς του υπενθύμιζαν την υποχρέωσή του, να μην διηγηθεί σε κανέναν άλλον τα φοβερά ακούσματα. Λέγεται πάντως, ότι μέσα στο σκοτάδι άκουγε ξάφνου κανείς μια φωνή να του ομιλεί και να του απαντά σ'αυτά που σκεπτόταν. Οι χρησμοί του Μαντείου έμεναν απόρρητοι. Μεταξύ των χρηστηριασθέντων ήταν κι ο Παυσανίας-περιγραφή (Βοιωτ.39)- αποφεύγοντας κι αυτός να μας πει τον χρησμό.

Το Τροφώνιο Μαντείο λειτουργούσε ως την Βυζαντινή εποχή. Ήταν από τα τελευταία που κατέστρεψε ο φανατισμός της εποχής. Στο λόφο υπήρχαν πολλοί ναοί και αγάλματα. Στο άλλο άκρο του λόφου είχε αρχίσει στην Ελληνιστική εποχή να ανεγείρεται κι ένας μεγάλος ναός του Διός, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.

Στην ολοκληρωτική καταστροφή του χώρου συνέβαλαν και οι Καταλανοί, όταν έχτισαν εκεί επί Φραγκοκρατίας τείχη και πύργους, χρησιμοποιώντας λίθους των αρχαίων ναών.

Πολλοί έχουν ερευνήσει τον λόφο, για να εντοπίσουν τον ακριβή χώρο του Μαντείου, αλλά μάταια. Εν τούτοις, ο αείμνηστος φίλος και ερευνητής Δημήτρης Δημόπουλος πιστεύει, ότι η αναζητούμενη θέση είναι εμφανής. Ακριβώς στην κορυφή του λόφου (ο Παυσανίας μας λέει πως το μαντείο ήταν "υπεράνω του όρους") έχει ανεγερθεί βυζαντινός ναός, αδιάψευστη μαρτυρία, σύμφωνα με την τότε συνήθεια, της ιερής θέσεως.

Ο συγκεκριμένος μάλιστα ναός έχει την μοναδική ιδιαιτερότητα, να είναι διώροφος: Υπάρχει ο ισόγειος ναός της Αγ. Σοφίας και από κάτω ο υπόγειος ναός της Αγίας Βαρβάρας. Οι διαστάσεις δε του υπογείου ναού έχουν ακριβώς τις διαστάσεις του λάκκου του Αγαμήδη που δίνει ο Παυσανίας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι από εκεί (από το ιερό της Αγίας Βαρβάρας) ξεκινούσε η οπή, που οδηγούσε στο υπόγειο σπήλαιο-μαντείο. Πράγματι, σε απόσταση 25-30 μ. από τον βυζαντινό ναό αρχίζει μια απότομη κατωφέρεια του εδάφους, η οποία δείχνει την θέση που ήταν άλλοτε το υπόγειο Μαντείο. Προφανώς, στην εποχή του φανατισμού ο χώρος είχε πλήρως ανασκαφεί, ώστε τίποτε να μη μείνει από το ιερό σπήλαιο.

Ιδιομορφία του Μαντείου αποτελεί το γεγονός, ότι ήταν σπηλαιώδες, κάτι που δεν συνηθιζόταν στην Ελλάδα μετά την επικράτηση της Ολυμπιακής θρησκείας. Σε πανάρχαιες εποχές, όταν η θεά Γη ήταν η εξάρχουσα, τα σπηλαιώδη μαντεία ήταν ο κανόνας- είτε αυτά λειτουργούσαν τότε ως Νυμφαία είτε ως Εγκοιμητήρια.

Η ίδρυση όμως υπογείου μαντικού χώρου σε όψιμη εποχή, και μάλιστα με την προτροπή του Απόλλωνος αποτελεί όντως την μεγάλη ιδιαιτερότητα του Τροφωνίου, που συνδέει έτσι την προολυμπιακή με την ολυμπιακή θρησκευτική εποχή. Γι' αυτό βλέπουμε να τιμάται στον χώρο η Γη-Μήτηρ (Δημήτηρ) ως τροφός του Τροφωνίου παράλληλα με τον θεό Δία, έτσι ώστε το Μαντείο να ονομάζεται του "Τροφωνίου Διός".

Πηγή

Η ‘χρυσή στοά του Αλεξάνδρου’

Υπάρχει ένας θρύλος. Ένας μύθος. Λένε πως η ιστορία μεταδόθηκε από πάππου προς πάππου. Από την αρχαία εποχή στο Μεσαίωνα. Από τους... 

εντόπιους στους κατακτητές. Κι από αυτούς στους άλλους κατακτητές, στους περαστικούς που διανυκτέρευσαν μια νύκτα στα Κρούσια, στους πρόσφυγες. Μια ισχυρή παράδοση. Η ιστορία της «Χρυσής στοάς του Αλεξάνδρου», έτσι την ονομάζουν. Πρόκειται για έναν σκαμμένο χώρο σε αδιευκρίνιστο μέρος κοντά στις αρχαίες Φύσκες. Όταν ενσωματώθηκε η Κρηστωνία στο μακεδονικό κράτος και διαπίστωσε με τα ίδια του τα μάτια ο βασιλιάς τον ορυκτό πλούτο τα έχασε.

Έδωσε τότε εντολή η μεγάλη ποσότητα του χρυσού να μην βγει από το βουνό. Να κρατηθεί σε μια στοά, σε ένα δώμα στα έγκατα των Κρουσίων. Εκεί συγκεντρώθηκε από άλλες στοές ο χρυσός ακατέργαστος. Είχε δοθεί, λένε, εντολή από το βασιλιά (μάλλον θα εννοούν τον Αλέξανδρο τον Α΄) όποιος μιλήσει για αυτό να θανατώνεται αυτοστιγμής. Μόνον αυτός θα έδινε την εντολή για την έξοδό του χρυσού από τη μυστική στοά. Ήταν η κρυφή δύναμη του Μακεδόνα βασιλιά.

Γνώριζαν γι’ αυτό ένας ή δύο έμπιστοί του και φυσικά ορισμένοι ορκισμένοι στο όνομά του, μεταλλωρύχοι. Ώσπου έγινε το απροσδόκητο. Μεγάλος σεισμός. Ταρακουνήθηκε όλη η οροσειρά των Κρουσίων και δεκάδες στοές, εκατοντάδες μέτρα μέσα στο βουνό κατέρρευσαν. Σε μια από αυτές βρισκόταν κρυμμένος ο πλούτος του βασιλιά.

O Ηρόδοτος εκείνη την εποχή έγραψε για τον ποταμό Ηδωνό ( τον μετέπειτα ονομάζόμενο Εχείδωρο) που πήγαζε από τα υψώματα των Κρουσίων και κατέβαζε ψήγματα χρυσού: « Ἠδωνός καλούμενος · ό έχων (φησί) δώρα χρυσού γαρ καταφέρων ψήγματα, οί εγχώριοι άρύονται, δέρματα αιγών κείραντες και καθιέντες είς τό ύδωρ”.

Πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια. Ήταν αδύνατο να εντοπίσουν οι μεταλλωρύχοι τη ‘χρυσή στοά’. Έσκαβαν και προχωρούσαν, συναντούσαν καταποντισμένες στοές, τις άνοιγαν. Τίποτε. Ένας πραγματικός λαβύρινθος με λίγο οξυγόνο, θάνατο και απόλυτο σκοτάδι. Ξανάγινε κι άλλος σεισμός, ίσως μετασεισμός. Οι στοές κατέρρευσαν πλήρως. Η στοά που οδηγούσε στο χρυσό δώμα χάθηκε. Οι μεταλλωρύχοι καταπλακώθηκαν από τα χώματα. Ο βασιλιάς πέθανε.Δεν έμαθε ποτέ για την τύχη του χρυσού του.


 

Οι μεταλλωρύχοι που έζησαν, πριν πεθάνουν μύησαν τα παιδιά τους στο μεγάλο μυστικό. Έβαζαν εκατοντάδες δούλους να δουλεύουν μερόνυχτα μέσα στο βουνό για να εντοπίσουν τη μία στοά, τη μοναδική. Η φαντασία οργίαζε. Η χρυσή στοά, λένε, δεν είχε τοιχώματα από βράχο ή χώμα, ήταν όλη ντυμένη με χρυσό. Το μυστικό με τα χρόνια διέρρευσε, από ιστορία, έγινε μύθος, εξελίχθηκε σε παραμύθι και πήρε άλλη τροπή. Λέγεται πως δεκάδες οικογένειες έμειναν ορφανές, καθώς μέσα στις πολυδαίδαλες στοές χάθηκαν μεταλλωρύχοι αναζητώντας το χρυσό δώμα.

Η «Χρυσή Στοά», έγινε γνωστή στις ορφανευμένες οικογένειες ως «Κατάρα του Αλέξανδρου». Μια ονομασία που απέτρεπε σε μελλοντικούς μεταλλωρύχους να ψάξουν για τον περίφημο πολύτιμο μέταλλο του αρχαίου βασιλιά. Κατόπιν ο λαός το έκανε ένα ωραίο παραμύθι. Όπως όλα τα παραμύθια είχε και αυτό το ηθικό δίδαγμα του: η απληστία πολλές φορές πληρώνεται με τη ίδια τη ζωή. Αυτή είναι η ιστορία της χρυσής στοάς. Κι αν αρκετοί αναγνώστες (που κυρίως είναι αναγνώστες εκτός Κιλκίς) με μέμφονται ότι απέκρυψα στις τρεις εκδόσεις του έργου μου, την ιστορία αυτή, ομολογώ πως δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, πρόκειται για έναν θρύλο, ένα μύθο, ίσως παραμύθι, αφού δεν είναι αποδεδειγμένο ιστορικά.

Ο χρυσός πέρα από το μύθο
Προσωπίδα από φύλλο χρυσού. Το πολύτιμο μέταλλο προέρχεται από την κοίτη του Εχείδωρου ποταμού. Ανακαλύφθηκε στην περιοχή της αρχαίας Σίνδου- εκβολές του ποταμού. Είχαμε σημειώσει σε προηγούμενο δημοσίευμά μας πως όταν κατέλαβαν οι Μακεδόνες την περιοχή της Κρηστωνίας δεν βιαιοπράγησαν κατά των Κρηστωναίων ούτε τους έδιωξαν από τον τόπο τους, όπως έκαναν σε άλλους λαούς της περιοχής.

Αυτό αναφέρεται από τον Θουκυδίδη, δίχως να δώσει ο ιστορικός κάποια εξήγηση. Η κατάληψη της περιοχής, ανατολικά του Αξιού, από του Μακεδόνες αποτελούσε ένα πολύ σημαντικό στοιχείο για την εξάπλωσή τους. Είχαν τη δυνατότητα, τώρα, να αντλήσουν μεγάλη ισχύ που τους παρείχε αφειδώς η κρηστωνική γη. Εκμεταλλεύτηκαν τα ορυχεία αργύρου και χρυσού. Τα πολύτιμα μέταλλα έδωσαν μια τεράστια ώθηση για την επεκτατική τους πορεία. Ήταν η πρώτη πηγή πλούτου και ισχύος πριν φθάσουν στον χρυσό του Παγγαίου.

Πιστεύουμε πως ο λόγος που δεν βιαιοπράγησαν και δεν έδιωξαν τους Κρηστωναίους από τη γη τους ήταν σαφώς η πολύτιμος μεταλλοφόρος περιοχή που ζούσαν. Μπορεί ποτέ κανείς να διώξει ή να σκοτώσει έμπειρους μεταλλωρύχους που γνωρίζουν με κάθε λεπτομέρεια την περιοχή αλλά και την επεξεργασία των ακατέργαστων λίθων όπου βρίσκονταν τα πολύτιμα μέταλλα; Φυσικά όχι!


 

Όπως είναι διαπιστωμένο ο χρυσός στην περιοχής της Κρηστωνίας δεν ήτανε συγκεντρωμένος σε μια φλέβα αλλά διασκορπισμένος και προσκολλημένος σε διάφορα πετρώματα, κυρίως βέβαια στο χαλαζία. Έτσι η επεξεργασία αποτελούσε, την εποχή εκείνη, μια εντελώς ξεχωριστή διαδικασία γνωστή μόνον στους έμπειρους Κρηστωναίους. Και γι’ αυτό η συνεργασία με αυτούς από τον Αλέξανδρο τον Α΄ ήταν απαραίτητη για τη γρήγορη εξόρυξή του μετάλλου. Είναι αυτονόητο πως δεν αναφερόμαστε για τον επιφανειακό χρυσό του Γαλλικού ποταμού αλλά για αυτόν που κρυβόταν στα σπλάχνα του ορεινού όγκου των πηγών του.

Πριν από το 1000 π.Χ. η εκμετάλλευσή του
Η εκμετάλλευσή του άρχισε πριν από το 1000 π.Χ. Ήδη μας είναι γνωστό από την αρχαιολογία πως περί το 900 π.Χ. οι Ευβοείς είχαν εμπορικό κέντρο την αρχαία Σίνδο που βρισκόταν κοντά στη σημερινή Αγχίαλο (μέχρι εκεί έφθανε η θάλασσα και εκεί χυνόταν ο Γαλλικός ποταμός). Σε αυτό το πανάρχαιο εμπορικό κέντρο βρέθηκαν πάρα πολλά κατάλοιπα της εποχής αυτής, ακόμη και χρυσός από την Κρηστωνία κατεργασμένος με αξεπέραστη δεξιοτεχνία Κύρια πηγή προμήθειας χρυσού των Ευβοειτών, λοιπόν, μέχρι και τον όγδοο αιώνα προ Χριστού, ήταν η αρχαία Κρηστωνία.

 

Κάτοικος της περιοχής που εργαζότανε το 1959, στην εξόρυξη χρυσού στα Κρούσια, (του οποίου το όνομα δεν επιθυμώ να σημειώσω) ανέφερε, στον γράφοντα, σε σχετική έρευνα που διενέργησε, πως η εταιρία εξόρυξης γνώριζε για το ‘μύθο του Αλεξάνδρου’, μάλιστα περάσανε και από ειδικό ‘σχολείο’ πως να εντοπίζουν μια αρχαία στοά στον ορεινό όγκο των Κρουσίων. Επί πρόσθετα το έτος που αναφέρθηκε πιο πάνω, κατά τις ανασκαφές που διενεργούσαν για τον εντοπισμό αρχαίων στοών, βρήκαν, ανατολικά της περιοχής του Παλατιανού, αρχαίο νεκροταφείο. Τότε οι αρχαιότητες του Παλατιανού δεν είχαν, ακόμη, εντοπιστεί.

Όπως, μου ανέφερε ο μεταλλωρύχος και δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω, οι τάφοι ήταν περιποιημένοι και οι σκελετοί έφεραν στα πόδια τους χαλκάδες. Ήταν, δηλαδή, αιχμάλωτοι προφανώς πολέμου που έγιναν δούλοι στα μεταλλεία χρυσού. Την συγκεκριμένη αυτήν εποχή, πριν από εξήντα περίπου χρόνια, διάφοροι επίδοξοι χρυσοθήρες, κυρίως Γερμανοί και Ιταλοί, που ήρθαν στην περιοχή με τη δικαιολογία να ξαναδούν την περιοχή που είχαν πολεμήσει στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, εντοπίστηκαν από χωρικούς να σκάβουν νύχτα σε ορισμένα σημεία του βουνού που είχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά…

Χωρικός που γνώριζε τα γερμανικά, κατάλαβε από τις μεταξύ τους συζητήσεις, πως δεν έψαχναν για λίρες που πιθανόν να κρύφτηκαν στην περίοδο της κατοχής αλλά για κάποιο ‘μεγάλο θησαυρό του Αλεξάνδρου’. Θα ήθελα να σημειώσω, ως κατακλείδα, πως σκοπός του δημοσιεύματος αυτού δεν είναι για να αναζωπυρώσω το ενδιαφέρον των μελλοντικών χρυσοθήρων. Προσπάθησα περιεκτικά να μεταφέρω ένα θρύλο, ένα μύθο που πολλοί μου καταλογίζουν ότι έχω αποκρύψει σκόπιμα από τα κείμενά μου…
Ένα άρθρο του Γιώργου Εχέδωρου


Πηγή: ellasdionios
Το διαβάσαμε από το: Η ‘χρυσή στοά του Αλεξάνδρου’ http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2013/11/blog-post_2001.html#ixzz2kixrgzMp

Υπόγεια Αθήνα: Μύθοι και αλήθειες για την πιο κρυφή πλευρά της πόλης

Κατάδυση στον υπόγειο κόσμο της Αθήνας σημαίνει κατάδυση στη σκοτεινή της πλευρά, στο υποσυνείδητό της. Σημαίνει κατάδυση στους φόβους, στις ανασφάλειες και τις αμφιβολίες της, στην άβυσσο των δοξασιών, των θρύλων και των δεισιδαιμονιών, στην άβυσσο του αρχέγονου τρόμου, ενός τρόμου που καλύφθηκε στο πέρασμα του χρόνου με τόνους μπετόν, πέτρας και χώματος, λωρίδες ασφάλτου και θόρυβο.

Το έπος του Γκιγκλαμές! Ο κατακλυσμός

Μια ιστορία σύμφωνα με την οποίο έκαστος λαός έχει τιμωρηθεί/εξαγνιστεί μέσω κατακλυσμού για τις αμαρτωλές του πράξεις ή και πλημμελή τέλεση των θρησκευτικών του καθηκόντων.

Έτσι λοιπόν και οι Βαβυλώνιοι έχουν μια παρόμοια ιστορία να διηγηθούν. Στο πιο γνωστό δημιούργημα της λαϊκής τους ποίησης οι Βαβυλώνιοι αφηγούνται την δική τους ιστορία κατακλυσμού με κεντρικό ήρωα τον Γκίλγκαμες.

Ο θρύλος του αθάνατου νερού και τα μυστικά του

Μέγας Αλέξανδρος, ο Μέγιστος των Ελλήνων!!!

 Ένας θρύλος της Ευρασίας, που έχει τις ρίζες του στην πολύ αρχαία εποχή της ανάπτυξης του ανθρώπινου γένους, είναι και αυτός που κάνει λόγο για την πολύ πιθανή ύπαρξη ενός «ελιξηρίου», το οποίο καθιστά τον άνθρωπο... αθάνατο!