Απ’ το Νότο ο Κόνιεφ πλησίαζε τη Δρέσδη. Στα ανατολικά ο Ζούκωφ είχε περάσει τον ποταμό Όντερ, σταθεροποιώντας το προγεφύρωμά του, καταλαμβάνοντας την πόλη του Κυστρίν. Ο Ροκοσόφσκυ είχε καταλάβει το Ντάντσιχ και πλέον προήλαυνε στη Δυτική Πρωσσία. Ενώ στο έτερο μέτωπο, οι στρατιές του Αϊζενχάουερ είχαν περάσει τον Ρήνο, το τελευταίο φυσικό ανάχωμα πριν την καρδιά της Γερμανίας.
Πώς άραγε θα αντιμετώπιζε το Γ’ Ράιχ την επερχόμενη καταστροφή ;
Θα μπορούσε άραγε ο Χίτλερ να δώσει για άλλη μια φορά την ελπίδα και τη νίκη ; Το μέλλον της χώρας ήταν εξ ολοκλήρου στα χέρια του! Και δεν ήταν καθόλου ελπιδοφόρο πλέον !
21 Απριλίου 1945. Ο Αδόλφος Χίτλερ αναλαμβάνει την στρατιωτική διοίκηση του Βερολίνου. Πρώτο του μέλημα είναι η οχύρωση της πόλης. Το Βερολίνο και τα προάστιά του χωρίζονται σε 8 τομείς αμύνης. Ο έλεγχος των 7 εσωτερικών τομέων βαραίνει τον στρατηγό Βάϊλτιγκ, ενώ τον εσωτερικό και κρισιμότερο τομέα με την κωδική ονομασία Ζ αναλαμβάνει ίσως ο τελευταίος πιστός στον Χίτλερ στρατηγός των SS, Μόνκε. Παρ’ όλη την θεωρητική προετοιμασία των αμυντικών γραμμών, η πραγματικότητα κάνει το γερμανικό επιτελείο να ανατριχιάζει εν όψει της επερχόμενης τελικής επιθέσεως των Ρώσσων !
Οι μόνες διαθέσιμες δυνάμεις για την υπεράσπιση του Βερολίνου είναι η 18η και η 20η μεραρχία Πανζερογρεναδιέρων, η τεθωρακισμένη μεραρχία των SS Νόρντλαντ (αποτελούμενη από Νορβηγούς εθελοντές SS) , ένα τάγμα πεζικού της διαλυμένης μεραρχίας των SS Kαρλομάγνος (αποτελούμενο από Γάλλους εθελοντές SS) , κατάλοιπα της μεραρχίας Αζούλ (αποτελούμενο από Ισπανούς εθελοντές SS) , ενώ παράλληλα με τις τακτικές δυνάμεις, υπάρχουν 8 τάγματα αμφίβολης μαχητικής αξίας της Volk Sturm (Λαϊκή Ορμή, οργάνωση παλλαϊκής άμυνας των Γερμανών που περιελάμβανε στις τάξεις της ακόμη και υπερήλικους πολίτες-οπλίτες) και μερικές χιλιάδες πλημμελώς εξοπλισμένων μελών της Χιτλερικής Νεολαίας.
Για να μπορέσει να κρατηθεί το Βερολίνο και να αποκρουσθεί η κομμουνιστική λαίλαπα σύμφωνα με τον στρατηγό Ρέϋμαν, χρειάζονταν 18 πλήρεις μεραρχίες. Αντ’ αυτών οι Γερμανοί διέθεταν μόνο 2 πλήρεις μεραρχίες, 3 μεραρχίες οι οποίες είχαν κονιορτοποιηθεί στο μέτωπο του Όντερ και μερικά τάγματα παιδιών ηλικίας 12-17 ετών, τα οποία δεν είχαν επαρκή εκπαίδευση και ήταν ψυχικά και σωματικά ανέτοιμα για μία μάχη απέναντι στα εμπειροπόλεμα στρατεύματα του Ρώσου στρατάρχη Ζούκωφ.
Παρ’ όλη όμως την τραγικότητα της καταστάσεως, ο Γερμανικός Λαός συνέρρεε στα κέντρα εκπαιδεύσεως της «Λαϊκής Ορμής» για να προμηθευτεί όπλα, αγνοώντας τους ανελέητους βομβαρδισμούς, γυναίκες, παιδιά και στρατιώτες έσκαβαν χαρακώματα και έστηναν αντιαρματικά κωλύματα στους δρόμους της πόλης, στα κυριότερα σημεία του Βερολίνου είχαν ήδη στηθεί πολυβολεία, ενώ οι τοίχοι της πόλης είχαν γεμίσει φλογερά και απελπισμένα συνθήματα :
ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ. ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΕΠΕΣΑΝ , ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΟΜΩΣ ΟΧΙ. ΟΠΟΙΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ , ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΗ ΝΙΚΗ , ήταν μερικά απ’ αυτά που γέμιζαν πίστη και ελπίδα τους λιγοστούς υπερασπιστές της καρδιάς του Ράιχ.22 Απριλίου του 1945, οι ρωσικές προφυλακές φθάνουν στο Βερολίνο, αλλά είναι μόνο μία μικρή σταγόνα μπροστά στον χείμαρρο των οκτώ στρατιών του Ζούκωφ και των 7 στρατιών του Κόνιεφ. Συνολικά οι ρωσικές δυνάμεις που βαδίζουν προς το Βερολίνο ανέρχονταν σε 1.285.000 στρατιώτες, 14.600 πυροβόλα και 2.130 άρματα μάχης και μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να τις σταματήσει. Το απόγευμα της 22ας Απριλίου το 3ο σώμα τεθωρακισμένων του στρατηγού Ρυμπάλκο διαλύει κυριολεκτικά τις δυνάμεις των 5 πρώτων τομέων αμύνης του στρατηγού Βάϊλτιγκ προελαύνοντας 60 χιλιόμετρα σε λίγες μόνο ώρες. Τα νότια προάστια του Βερολίνου φλέγονται, καθώς οι ορδές των αποκτηνωμένων Ρώσων καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Ενδεικτικό της κτηνωδίας των μπολσεβίκων είναι η σφαγή 400 γυναικόπαιδων στο καταφύγιο της Χοεντζόλερρνστράσσε.
Αρχικά βίασαν όλες τις γυναίκες, μετά τα παιδιά και στο τέλος εκτέλεσαν τους πάντες, ακόμη και την βουλευτή του γερμανικού κομμουνιστικού κόμματος Ράνσους, η οποία βρισκόταν στο καταφύγιο κι αντί να λυτρωθεί από τους ομοϊδεάτες της, λυτρώθηκε από τη ζωή ! Οι γερμανικές δυνάμεις πλέον υποχωρούν στο εσωτερικό του Βερολίνου, πυκνώνοντας τους τομείς Η και Ζ. Άνδρες κατάκοποι από τις συνεχόμενες μάχες πολεμούν πλέον με τη δύναμη που τους δίνει η απελπισία. Ο Χίτλερ ελπίζει ακόμα, πιστεύει ότι αν η στρατιά του στρατηγού Βενκ φύγει απ’ τον ποταμό Έλβα και στραφεί στο Βερολίνο, ο Ζούκωφ θα συντριβεί. Εκδίδει ημερήσια διαταγή καλώντας τον Βενκ να βαδίσει στην πόλη, καταφέροντας ένα αποφασιστικό πλήγμα στους μπολσεβίκους. Την διαταγή Χίτλερ επιδίδει στον Βενκ ο ίδιος ο στρατάρχης Κάιτελ. Δυστυχώς για τους Γερμανούς, εκτός από τους Ρώσους την Γερμανία θα κτυπήσει και η προδοσία.
Ο αρχηγός της Λουφτβάφφε και δεύτερος στην ηγεσία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Χέρμαν Γκαίρινγκ, όχι μόνο δεν στέλνει τις ενισχύσεις που είχε υποσχεθεί στον Φύρερ, αλλά στη θέση τους αποστέλλει ένα τηλεγράφημα με το οποίο δηλώνει προκλητικά ότι δεδομένου του εγκλωβισμού του Χίτλερ στο Βερολίνο, ο ίδιος αναλαμβάνει την ηγεσία του Ράιχ, ώστε να προσπαθήσει να συνάψει συνθηκολόγηση με τους συμμάχους. Η αντίδραση του Χίτλερ είναι άμεση, διατάζει τον Μπόρμαν να συλλάβει τον Γκαίρινγκ αμέσως. Όμως η προδοσία όταν η ήττα είναι κοντά, είναι ασταμάτητη, σαν τη φωτιά στην καρδιά του δάσους.Πριν προλάβει ο Μπόρμαν να συλλάβει τον Γκαίρινγκ, γίνεται γνωστή η προδοσία του αρχηγού των SS Χάινριχ Χίμλερ. Την συγκεκριμένη προδοσία προς την Πατρίδα του και τον Εθνικοσοσιαλισμό, προς όφελος του σιωνισμού, διαδέχεται η συνάντηση με τον κόμη Μπερναντόττε στο σουηδικό προξενείο όπου προτείνει μία ατιμωτική για την Γερμανία ειρήνη. Πέρα όμως από το διπλωματικό επίπεδο και τις μηχανορραφίες της ηγεσίας των SS, η μάχη στο Βερολίνο είχε ανάψει για τα καλά.
Ο ρωσικός οδοστρωτήρας συντρίβει με την καταιγιστική υπεροχή πυρός του, τις έσχατες εστίες αντίστασης των Γερμανών. Το Βερολίνο στηρίζονταν πλέον στα 2 αεροδρόμια για τον ανεφοδιασμό του, στο Γκάτοφ το οποίο είχε κυκλωθεί και πλέον ήταν αδύνατη η προσγείωση ή η απογείωση αεροσκαφών και στο Τέμπελχοφ, στον τομέα Άμυνας D, τον οποίο υπεράσπιζαν δυνάμεις της μεραρχίας SS Νόρντλαντ και της μεραρχίας Μύνχενμπεργκ, όπου η κατάσταση ήταν τραγική. Με 6 άρματα μάχης και 850 στρατιώτες προσπαθούσαν να αποκρούσουν τις αλλεπάλληλες εφόδους του ρωσικού πεζικού. Οι ορδές των καφεντυμένων σλάβων υπανθρώπων αδιαφορούσαν για τον θάνατο, ορμούσαν λυσσασμένα στις γερμανικές γραμμές. Τα ρωσικά πυροβόλα είχαν ισοπεδώσει όλα τα κτίρια και χιλιάδες γυναικόπεδα του Βερολίνου σαν φοβισμένο κοπάδι ψυχών προσπαθούν να γλυτώσουν βαδίζοντας προς το κέντρο της πόλης.Τα ρωσικά πυροβόλα κροταλίζουν και γυναίκες που κρατούσαν τα μωρά τους στην αγκαλιά, έπεφταν στον συντριμιασμένο δρόμο. Σπαρακτικές κραυγές αντηχούσαν στον ουρανό του Βερολίνου, ο θάνατος βασίλευε παντού. Τα πρώτα ρωσικά άρματα Τ-34 φθάνουν στην Αλεξάντερπλάτς, σχεδόν στο κέντρο της πόλης.
Πλέον δεν υπάρχουν γραμμές άμυνας, βετεράνοι των SS, παιδιά της Χιτλερικής Νεολαίας και τραυματίες προσπαθούν να σταματήσουν την καταστροφή με την αυταπάρνηση που αρμόζει σε πραγματικούς άνδρες της Αρίας Φυλής. Ο μύθος του θρυλικού Siegfried ενέπνεε όμως ακόμα τους λιγοστούς υπερασπιστές της πόλης.
Η ΦΡΟΥΡΑ ΠΙΠΤΕΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ.
Στην περιοχή του Ολυμπιακού σταδίου μια μικρή ομάδα 36 παιδιών της Χιτλερικής Νεολαίας, η οποία διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην άμυνα, εκπλήσσοντας πολλές φορές τους πάντες για την μαχητικότητα και τον ηρωισμό που επέδειξε καθηλώνοντας εμπειροπόλεμα στρατεύματα του εχθρού, συγκρατεί 4 ρωσικά τάγματα για 18 ώρες, καταστρέφοντας 12 ρωσικά άρματα μάχης. Στο Χάλεσες Τορ ο Λόθαρ Λόουε, ένας 14χρονος Γερμανός της Νεολαίας, μαζί με έναν ανάπηρο Γερμανό αξιωματικό καταστρέφουν 2 ρωσικά άρματα Τ-34. Για την πράξη τους αυτή, ανταμοίβονται με τον σιδηρού σταυρό απ’ τον Ταγματάρχη Μπέχτνε. Οι ηρωικές πράξεις αυτοθυσίας των μαχητών του Βερολίνου δεν είχαν τελειωμό, όσο οι Ρώσοι προχωρούσαν το πλήρωναν με ποταμούς αίματος. Όμως η συντριπτική τους αριθμητική υπεροχή, τους επέτρεπε να συνεχίζουν αδιαφορώντας για τις απώλειες.
Τα 24ωρα περνούν καθώς το αίμα και τα κορμιά νεαρών στρατιωτών στολίζουν απόκοσμα την φλεγόμενη πόλη. Το βράδυ της 27ης Απριλίου, οι Ρώσοι απέχουν μόλις 8 χιλιόμετρα απ’ την Καγγελαρία. Η νύχτα έχει φωτιστεί σαν σε παραμύθι και οι φλόγες χορεύουν στον ρυθμό των ρωσικών πυροβόλων.Στην Πλατεία Φρανκφούρτης και στην Μπελ Αλλιάνεπλατς συγκεντρώνονται τα τελευταία γερμανικά στρατιωτικά υπολείμματα, στην προσπάθειά τους να ανακόψουν στους Ρώσους τον δρόμο προς την Καγκελαρία. Υπό την διοίκηση του Ταγματάρχη Μπάρενφέγγερ πολεμούν λυσσασμένα εναντίον 2 μεραρχιών του Στρατηγού Τσιούκωφ. Πολεμούν μέχρις εξαντλήσεως των πυρομαχικών και όταν αυτά τελειώνουν επιτίθενται με τις ξιφολόγχες εναντίον των Ρώσων. Πλέον η μάχη γίνεται σφαγή. Αποκομμένα τμήματα SS μάχονται υπερασπιζόμενα την περιοχή της Ποντσντάμερ, προσπαθώντας να κρατήσουν τους κομμουνιστές μακρυά απ’ την περιοχή των καταφυγίων όπου υπήρχαν χιλιάδες άμαχοι, προσπάθεια όμως που αποτυγχάνει, παρ’ όλο το σθένος το οποίο επέδειξαν.Ο δρόμος για την περιοχή των καταφυγίων γέμισε με εκατοντάδες ρωσικά πτώματα, πριν οι άντρες των γαλλικών SS υποχωρήσουν.
Τα τέρατα της στέππας θα κάνουν ένα όργιο σφαγής και κτηνωδίας με την ανοχή των αξιωματικών τους, εις βάρος των αμάχων οι οποίοι φοβισμένοι είχαν στοιβαχθεί στα καταφύγια. Οι μπολσεβίκοι υπάνθρωποι έφθασαν μέχρι του σημείου να βιάσουν καρκινοπαθείς στο νοσοκομείο του Χούμπολντ ! Παρ’ όλες όμως τις νοσηρές πράξεις και τις θηριωδίες του Κόκκινου Στρατού, ο ρυθμός αντίστασης των Γερμανών ήταν άκαμπτος. Από τις 23 έως τις 27 Απριλίου είχαν χάσει 230 άρματα και 9.500 στρατιώτες κι αν συνέχιζαν να χάνουν άρματα με αυτό το ρυθμό, θα έπρεπε να σταματήσουν την επίθεσή τους, δίνοντας πολύτιμο χρόνο στην παραπαίουσα Γερμανία. Αυτή ακριβώς ήταν η ελπίδα του Χίτλερ, δεν θα παραδινόταν ποτέ. Δίνει τότε εντολή στον Μόνκε για την έσχατη αντεπίθεση με κατεύθυνση επίθεσης την λεωφόρο Ούντερ ντερ Λίντερ και την Μπελ Αλλιάνς. Ένα από τα περίεργα της τελευταίας γερμανικής αντεπίθεσης ήταν το γεγονός ότι οι μαχητές που συμμετείχαν, ανήκαν στην πλειοψηφία τους στις τάξεις των εναπομεινάντων Γάλλων, Ισπανών και Σκανδιναυών Εθελοντών των SS – μία έμπρακτη απόδειξη του Πανευρωπαϊκού Οράματος που κήρυσσε και κηρύσσει ο Εθνικοσοσιαλισμός, ενάντια στις εμφύλιες διχόνοιες που σπέρνει στους αιώνες των αιώνων ανάμεσα στους Λαούς της Ευρώπης ο μοχθηρός Ιουδαίος.
Η Γερμανική αντεπίθεση ήταν επικότατη, μα και καταδικασμένη στην αποτυχία. Οι λιγοστές εκατοντάδες ελαφρά οπλισμένων πεζικάριων διαλύθηκαν κυριολεκτικά απ’ τα ρωσικά άρματα και τους κατέχοντες πλέον άριστη κάλυψη Ρώσους. Πλέον είχε έρθει η σειρά των μπολσεβίκων για την δική τους τελική επίθεση. Οι επίλεκτες δυνάμεις της 150ής και 108ης μεραρχίας μετά από ένα τρομερό μπαράζ πυροβολικού επιτίθενται στην ίδια την Καγκελαρία, το Ράιχσταγκ. Η επίθεσή τους είναι φοβερή, αδιαφορώντας για τον καταιγισμό των πυρών από τους υπερασπιστές της Καγκελαρίας, υπερπηδούν την αντιαρματική τάφρο με τρομερές απώλειες. Μα συνεχίζουν, πλέον μπαίνουν στο ίδιο το κτίριο της Καγκελαρίας, μα τότε οι Γερμανοί στρέφουν τα αντιαεροπορικά πολυβόλα εναντίον τους, αναγκάζοντάς τους σε υποχώρηση.
Δεν ήταν γραφτό η μισητή σημαία με το σφυροδρέπανο να ανεμίσει στη Ράιχσταγκ όσο ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν ζωντανός.
Ο Χίτλερ θα αυτοκτονήσει μερικά λεπτά αργότερα από την απόκρουση της ρωσικής εφόδου. Παρ’ όλο το θάνατο του Ηγέτη τους, όμως, η άμυνα δεν είχε σταματήσει ακόμα. Τα ρωσικά κανόνια θα γκρεμίσουν σύντομα τον εξωτερικό τοίχο της εισόδου της Καγκελαρίας και τα πυροβόλα των Τ-34 θα σπείρουν τον θάνατο στους γενναίους Μαχητές των SS που υπερασπίζονταν ακόμα το κτίριο.Η δεύτερη ρωσική επίθεση κατά της Καγκελαρίας πέτυχε τον σκοπό της. Τάχιστα το κτίριο γέμισε Ρώσους στρατιώτες οι οποίοι αλαλάζοντας αποτελείωσαν τους τελευταίους τραυματισμένους Γερμανούς που ήταν ζωντανοί ή δεν είχαν αυτοκτονήσει.
ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΗΤΑΝ ΟΙ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ.
Σε τοπικό επίπεδο ήταν η εθνική αναμέτρηση του σοβιετικού βαρβαρισμού με το τελευταίο κομμάτι αντίστασης του Γερμανικού Έθνους, που τον 20ό αιώνα ηγήθηκε της πιο Κοσμογονικής Επαναστάσεως ενάντια στην εβραιοκαπιταλιστική τυραννία και την εβραιομαρξιστική σκλαβιά. Σε γενικό επίπεδο, ήταν ο προσωρινός επίλογος της σύγκρουσης μεταξύ Χρήματος και Ξίφους, μεταξύ της χρηματιστικής δουλείας των τόκων και των υπολειμμάτων ενός κόσμου που στηριζόταν στις πραγματικές αξίες του Αίματος και της Φυλής. Το Όραμα των Εθνικοσοσιαλιστών όμως για έναν φυσικό, υγιή και ρωμαλέο κόσμο δεν είχε καμία θέση στην παρηκμασμένη κοινωνία που οραματίστηκαν οι σιωνιστές, οι αμερικανοί πλουτοκράτες και οι ανέκαθεν κομπλεξικοί βρετανοί, ούτε οι μπολσεβίκοι συνοδοιπόροι τους.
Ο κόσμος τους κέρδισε το Βερολίνο, και τώρα εμείς βιώνουμε τις συνέπειες της αντιφυσικής τους νίκης. Για πόσο ακόμη ; Έως ότου εγερθούν και πάλι με επαναστατική ορμή τα Λάβαρα της Φυλής, έως ότου αφυπνισθούν και πάλι ρωμαλέοι Άριοι Άνδρες και συγκροτήσουν μάχιμες φάλαγγες αγώνος και μάχης, δίνοντας τέλος στον βιολογικό και πνευματικό εκφυλισμό που τόσο μεθοδικά προωθούν οι εβραϊκές τράπεζες, οι τοκογλύφοι και οι μαστροποί αυτής της ολοκληρωτικά σαπισμένης κοινωνίας.
Θα έρθει ξανά η Μέρα , που θα λάβει σάρκα και οστά ο προφητικός όσο και έσχατος εκείνος λόγος του Γιόζεφ Γκαίμπελς :
ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΤΕ Η ΓΗ ΘΑ ΤΡΕΜΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ !!!
totenkopf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου