Δεν αναφέρω επίτηδες σε ποιο κόμμα ανήκει ο ανωτέρω, γιατί το κόμμα αυτό έχει και πατριώτες. Ευριπίδης Μπίλλης Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ 'Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum'. Ευριπίδης Μπίλλης «Τι στρατός ήταν αυτός; Ήταν ο στρατός που είχε δημιουργήσει η πνευματική τάξη της Ελλάδος. Καθηγητές, ποιητές, λογοτέχνες, με τον λόγο τους, με τα έργα τους, με την διδασκαλία τους είχαν ποτίσει το λαό, τη νεολαία με την Αγάπη προς την Πατρίδα». Σε λίγες μέρες έχουμε την επέτειο της Μάχης Κιλκίς Λαχανά.Στη μεγαλειώδη αυτή νίκη των Ελληνικών δυνάμεων στη μάχη αυτή του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, οφείλεται η απελευθέρωση της Ανατολικής Μακεδονίας μας. Η απελευθέρωση όμως της Δυτικής Μακεδονίας μας οφείλεται σε μίαν άλλη μεγάλη μάχη και μεγαλειώδη νίκη του Ελληνικού στρατού. Τη μάχη του Οστρόβου. Κατωτέρω θα βρείτε περιγραφές για τις δύο μεγαλειώδης αυτές ένδοξες και νικηφόρες μάχες του Ελληνικού στρατού χάρις στις οποίες ελευθερώθηκε η Μακεδονία μας. Για να τιμήσουμε, και όλους τους τότε Έλληνες του ελεύθερου Ελληνικού κράτους, τους τότε νέους Έλληνες της Κύπρου μας που σχεδόν όλοι μετείχαν ως εθελοντές στους Βαλκανικούς πολέμους, καθώς και τους απανταχού Έλληνες που προσήλθαν επίσης εθελοντές στη μεγάλη προσπάθεια του Ελληνισμού για να απελευθερώσει την υπόδουλη στους τούρκους Ήπειρο, Μακεδονία μας κτλ. Και για να τιμήσω προσωπικά το έναν από τους δύο εθελοντές των Βαλκανικών πολέμων θείους μου, το Γεώργιο Νεοφύτου Κύπριο, που μετείχε και στις δύο αυτές μάχες. Του Κιλκίς Λαχανά και του Οστρόβου. Που μετά με τον αδελφό του χάθηκαν και οι δύο στη Μικρά Ασία. Κατωτέρω και λόγω της επετείου της 21ης Ιουνίου περιγράφεται πρώτα η Μάχη Κιλκίς Λαχανά και εν συνεχεία η μάχη του Οστρόβου. Ευριπίδης Μπίλλης Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ «Τι στρατός ήταν αυτός; Ήταν ο στρατός που είχε δημιουργήσει η πνευματική τάξη της Ελλάδος. Καθηγητές, ποιητές, λογοτέχνες, με τον λόγο τους, με τα έργα τους, με την διδασκαλία τους είχαν ποτίσει το λαό, τη νεολαία με την Αγάπη προς την Πατρίδα» «Σήμερα μετά από 100 χρόνια πρέπει εμείς οι μεταγενέστεροι να υποκλιθούμε στον αγώνα και την θυσία των προγόνων μας που με τη ζωή τους μας χάρισαν την ανεξαρτησία και έτσι μπορούμε σήμερα να αναπνέουμε την δροσερή αύρα της Ελευθερίας Τιμή και δόξα αθάνατοι νεκροί!!!» Α. Μάχη Κιλκίς Λαχανά Σε λίγες μέρες, την 21ην Ιουνίου, θα έχουμε την επέτειο της ένδοξης Μάχης του Κιλκίς – Λαχανά. Η επανάσταση του 1821 που τη γιορτάζουμε όπως της αξίζει, είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση του νεώτερου Ελληνικού κράτους. Με τους Βαλκανικούς όμως Πολέμους 1912-1913 το ελληνικό κράτος απελευθέρωσε και αγγάλιασε και όλους τους Ελληνικούς Πληθυσμούς της Μακεδονίας μας, μέχρι την Καβάλα. Θα πρέπει όμως να τονίσουμε ότι την εξασφάλιση της Ελληνικής κυριαρχίας στην Μακεδονία μας την έδωσε ο Β ̍ Βαλκανικός Πόλεμος με την ένδοξο μάχη Κιλκίς-Λαχανά, όπου 8.700 έλληνες θυσίασαν ένδοξα τη ζωή τους για την ελευθερία των Ελλήνων της Μακεδονίας μας. Όπως αναφέρει κατωτέρω Ο Ταξίαρχος ε.α. Ιωάννης Κωνσταντινίδης: « Οι απώλειες υπήρξαν φοβερές. Παρ' όλες όμως τις απώλειες το πεζικό προχωρούσε σ' αυτό το ακάλυπτο έδαφος που δεν παρείχε ούτε ένα μέτρο απυρόβλητο. Προχωρούσε με τους Διοικητές Συνταγμάτων επικεφαλής με όλους τους αξιωματικούς στην πρώτη γραμμή, ατρόμητο, έφθανε στην απόσταση εφόδου και ορμούσε με την λόγχη, κύμα ακατάσχετο, ακαταγώνιστο. Εκεί η λόγχη νίκησε το πυρ! Τι στρατός ήταν αυτός;» Διαβάστε κατωτέρω και παραστατικότερα συνημμένα την περιγραφή της ίσως ενδοξότερης και ηρωϊκότερης μάχης που έδωσε ο σύγχρονος ελληνισμός. Όσον αφορά την παιδεία της χώρας μας, πόσοι άραγε μαθητές γνωρίζουν την ένδοξη αυτή μάχη που ουσιαστικά καθιέρωσε τη σημερινή μορφή της Ελλάδας μας με την θυσία 8.700 Ελλήνων εξ Ελλάδος και εθελοντών Ελλήνων από όλα τα μερη του κόσμου ( η Κύπρος πχ είχε δώσει τότε στον αγώνα ως εθελοντές το σύνολοτης νεολαίας της). Ως γνωστόν έχει επιβληθεί στην νεολαία μας ως υπέρτατη «εθνική εορτή» η επέτειος του Πολυτεχνείου στην οποία έχω επανειλημμένα αναφερθεί. Με όλα τα άλλα να τα θεωρούν αυτοί οι άθλιοι που καταστρέφουν σήμερα την Ελλάδα, «εθνικιστικά» Ε. Μ. Μάχη Κιλκίς Λαχανά 19-21 Ιουνίου 1913 Γράφει ο Κωνσταντινίδης Ιωάννης, Ταξίαρχος ε.α. Μετά τη σύναψη της Συνθήκης του Λονδίνου, μεταξύ της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και των Συμμαχικών δυνάμεων (Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία, Μαυροβούνιο), ήλθε η ώρα να ξεκαθαρίσουν τα Βαλκανικά κράτη τις μεταξύ τους διαφορές, για τη διανομή των Οθωμανικών εδαφών της Βαλκανικής. Οι απαιτήσεις της Βουλγαρίας απέβλεπαν στην επέκτασή της σ' ολόκληρη τη Μακεδονία. Η Σερβία και η Βουλγαρία είχαν συνάψει συμφωνία διανομής, αλλά κατόπιν η Σερβία δεν αναγνώριζε πια τη συμφωνία αυτή γιατί ενώ υπολόγιζε ότι στο μερίδιό της θα περιλαμβάνεται και η Αλβανία και θα αποκτούσε διέξοδο στην Αδριατική, τώρα με την ίδρυση του Αλβανικού κράτους (από Ιταλία και Αγγλία) περιορίζονταν τα κέρδη προς Δυσμάς. Η Βουλγαρία όμως επέμενε να πάρει όλα τα συμφωνηθέντα με τη Σερβία μόνον εδάφη. Με την Ελλάδα δεν υπήρχε καμία συμφωνία διανομής. Οι Σέρβοι αναγνώριζαν τα δικαιώματα της Ελλάδας επί των εδαφών που κατείχε ο Ελληνικός Στρατός. Η Βουλγαρία όμως επεδίωκε να εξώσει την Ελλάδα, από τα εδάφη αυτά και να ιδρύσει την Μεγάλη Βουλγαρία της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, του 1878. Η Βουλγαρία είχε πάρει την απόφασή της. Θα αναλάμβανε αιφνιδιαστικά ομόχρονη επίθεση κατά του Σερβικού και Ελληνικού Στρατού. Η απόφασή τους στηρίχθηκε στην αλαζονεία που κατείχε την πολιτική και στρατιωτική της ηγεσία, για την δήθεν ηθική και μαχητική υπεροχή του Βουλγαρικού στρατού και τις στρατηγικές ικανότητες της Διοικήσεώς του, και στην περιφρόνηση των ικανοτήτων του Σερβικού και Ελληνικού Στρατού. Η Σερβία και η Ελλάδα έβλεπαν ότι ο από Βουλγαρίας κίνδυνος ήταν κοινός, και στις 19 Μαΐου συνδέθηκαν σε αμυντική συμμαχία. Η Βουλγαρική κυβέρνηση, προς εφαρμογή του σχεδίου της, μετακίνησε τον όγκο του στρατού της προς την Μακεδονία και προς τα Σερβοβουλγαρικά σύνορα. Στα μέσα Ιουνίου οι μετακινήσεις είχαν περατωθεί. Ταυτόχρονα όμως έλαβαν τα μέτρα τους η Σερβία και η Ελλάδα, με προώθηση των συγκεντρώσεων των δυνάμεών τους. Εναντίον του Ελληνικού Στρατού διατέθηκε η 2α Βουλγαρική Στρατιά, υπό τον Στρατηγό Ιβάνωφ, ανεπτυγμένη στην γραμμή Δοϊράνη - Κιλκίς - Λαχανάς - βόρεια πλευρά Παγγαίου όρους - Ελευθερούπολη και εναντίον των Σέρβων αναπτύχθηκε η 4η Βουλγαρική Στρατιά στην περιοχή Ιστίπ - Ραδοβίτσα - Στρώμνιτσα. Την νύχτα 16-17 Ιουνίου 1913, ο Βουλγαρικός Στρατός επιτέθηκε ταυτόχρονα κατά των Σερβικών και Ελληνικών θέσεων. Η 2η Στρατιά επιτέθηκε αρχικά κατά των Ελληνικών προφυλακών στο Παγγαίο. Στις 17 Ιουνίου οι επιθέσεις επεκτάθηκαν προς Νιγρίτα και δυτικά της λίμνης Αρτζάνι. Την νύκτα 17-18 Ιουνίου η Βουλγαρική δύναμη (1250 ανδρών) που διέμενε στη Θεσσαλονίκη ως φιλοξενούμενη αιχμαλωτίσθηκε κατόπιν μάχης. Στις 18 Ιουνίου έφθασε στη Θεσσαλονίκη ο βασιλιάς Κωνσταντίνος με τον επιτελή του Ιωάννη Μεταξά και αναλαμβάνει την Διοίκηση των Ελληνικών Δυνάμεων. Ο πόλεμος άρχισε ακήρυχτος Στο νέο αυτό πόλεμο έμπαινε ο Ελληνικός στρατός με ακμαιότατες ηθικές δυνάμεις, φλεγόμενος από την επιθυμία να τιμωρήσει τους Βουλγάρους, για την προκλητικότητα και δολιότητά τους. Ο Στρατηγός Ιβάνωφ, αφού απώθησε τις Ελληνικές προφυλακές, σχεδίαζε να αναλάβει στις 19 Ιουνίου γενική επίθεση προς Θεσσαλονίκη. Τον πρόλαβε όμως η επιθετική εξόρμηση ολόκληρου του ελληνικού το βράδυ της 19ης Ιουνίου και τον καθήλωσε σε άμυνα. Οι Δυνάμεις του Ιβάνωφ ανέρχονταν σε 59 τάγματα πεζικού, 124 πυροβόλα και 7 ίλες ιππικού. Τα ισχυρότερα κέντρα αμύνης του ήταν το Κιλκίς και ο Λαχανάς από απόψεως αμυντικής οργανώσεως (από την 16 Οκτωβρίου 1912). Στο Κιλκίς διέθεσε μόνο 8 τάγματα, στον δε Λαχανά και εκατέρωθεν του Στρυμονικού 20 τάγματα. Οι υπόλοιπες δυνάμεις του κατανεμήθηκαν βορείως Λίμνης Αρτζάν, στις Σέρρες και από Παγγαίο μέχρι Ελευθερούπολη. Ειδικά στο μέτωπο Παγγαίου - Ελευθερούπολης διέθεσε 12 τάγματα τα οποία αχρηστεύθηκαν, γιατί τα καθήλωσε να φυλάγουν τις ακτές, προς απόκρουση ενδεχομένως αναβάσεως από την θάλασσα. Το πρωί της 19ης Ιουνίου οι 2η, 4η, 5η και 3η Μεραρχίες ξεκίνησαν από την γραμμή Λητή - Μονόλοφος - Νέα Φιλαδέλφεια - Αγιονέρι με συγκλίνουσες κατευθύνσεις προς Κιλκίς. Οι 6η και 1η από Άσσηρο και Προφήτη προς Λαχανά. Στο δεξιό πλευρό η 7η Μεραρχία από Αρέθουσα προς Νιγρίτα και στο αριστερό η 10η Μεραρχία από γέφυρα Γουμένιτσας επί του Αξιού προς λίμνη Αρτζάν. Άρχιζε η μάχη Κιλκίς - Λαχανά με σύγχρονη επίθεση ολοκλήρου του Ελληνικού Στρατού. Γενικά μάχη επί μετώπου 80 χιλιομέτρων με 8 Μεραρχίες, συμπαρατεταγμένες, με κύρια ενέργεια προς Κιλκίς, διά τεσσάρων (4) Μεραρχιών. Στις 8 το πρωί άρχισε η επαφή με τις Βουλγαρικές προφυλακές. Στις 10:00 η μάχη είχε αναπτυχθεί. Οι 4 Μεραρχίες προς Κιλκίς είχαν εμπλακεί σε σφοδρότατο αγώνα προ της προωθημένης αμυντικής τοποθεσίας των Βουλγάρων επί της γραμμής Πέρινθος - Μαυρονέρι - Νέο Γυναικόκαστρο. Η επίθεση διεξήγετο κάτω από πυκνότατο πυρ του Βουλγαρικού Πυροβολικού και πεζικού και μέσα στις πυρκαγιές των σπαρτών που άναψαν από τις εκρήξεις των Βουλγάρικων οβίδων. Δεξιά προς Λαχανά η 1η και 6η Μεραρχίες πλησίασαν τις βουλγαρικές θέσεις μετά το μεσημέρι και στις 3 το απόγευμα άρχισαν την επίθεσή τους. Μέχρι το βράδυ η προωθημένη τοποθεσία του Κιλκίς είχε πέσει κατόπιν φονικού αγώνα και οι Βούλγαροι οπισθοχωρούσαν προς την κύρια τοποθεσία αντιστάσεώς τους γύρω από το Κιλκίς. Στον Λαχανά επίσης αποσύρονταν στην κύρια τοποθεσία τους Προφήτης Ηλίας - Παλιόκαστρο. Στο δεξιό πλευρό η 7η Μεραρχία είχε ανατρέψει την Βουλγαρική αντίσταση στο στενωπό Σκεπαστού και στο αριστερό η 10η ανέτρεψε τους Βουλγάρους προς Αρτζάν. Μεταξύ Κιλκίς και Αρτζάν η Ταξιαρχία Ιππικού επιτηρούσε το κενό. Την επόμενη η μάχη ξανάρχισε. Όλη την ημέρα οι Μεραρχίες ενεπλάκησαν σε σκληρότατους αγώνες για να πλησιάσουν σε αποστάσεις εφόδου κατά της κύριας Βουλγαρικής τοποθεσίας. Τα πυρά των Βουλγάρων όμως ήσαν φονικότατα και το έδαφος τόσο ακάλυπτο, ώστε οι Ελληνικές δυνάμεις καθηλώθηκαν. Η κρίση της μάχης επήλθε την επομένη 21η Ιουνίου με σειρά ορμητικών εφόδων διά της λόγχης. Η τοποθεσία του Κιλκίς έπεσε στις 11 το πρωί, του δε Λαχανά στις 4 το απόγευμα. Η 2α Βουλγαρική Στρατιά διασπάσθηκε και ένα μέρος της δυνάμεώς της τράπηκε προς Δοϊράνη ενώ το μεγαλύτερο μέρος της διέφυγε πανικόβλητο προς Σέρρες. Η τριήμερη μάχη του Κιλκίς - Λαχανά στοίχισε στον Ελληνικό Στρατό 8.700 νεκρούς και τραυματίες πολύ βαρύ το τίμημα, έκρινε όμως ολόκληρη την πορεία του πολέμου. Οι Βούλγαροι τρόμαξαν, αιφνιδιάσθηκαν με την καθολική ήττα τους σε όλη την έκταση του πεδίου της μάχης, δεν κατόρθωσαν να συνέλθουν, το ηθικό τος κατέπεσε και υποχώρησαν βαθιά προς τα στενά της Κρέσνας. Οι μεγάλες απώλειες που υπέστη ο Ελληνικός στρατός, οφείλονταν στην επικρατούσα αντίληψη ότι το πεζικό ήταν ικανό να πετύχει μόνο του, χωρίς ισχυρή προστασία του πυροβολικού, την εκπόρθηση μιας ισχυρά οργανωμένης εχθρικής τοποθεσίας. Στην μάχη Κιλκίς - Λαχανά λίγες περιπτώσεις οργανωμένης συνεργασίας Πεζικού - Πυροβολικού παρουσιάσθηκαν, όπως στον Λαχανά που πραγματικά η δράση του πυροβολικού οργανώθηκε σε στενή συνεργασία με την προσπέλαση του πεζικού. Στις περισσότερες φάσεις του αγώνα στο Κιλκίς το πεζικό επετίθετο ανεξάρτητα από την προχώρηση και κατάληψη θέσεων βολής από το πυροβολικό. Οι απώλειες υπήρξαν φοβερές. Παρ' όλες όμως τις απώλειες το πεζικό προχωρούσε σ' αυτό το ακάλυπτο έδαφος που δεν παρείχε ούτε ένα μέτρο απυρόβλητο. Προχωρούσε με τους Διοικητές Συνταγμάτων επικεφαλής με όλους τους αξιωματικούς στην πρώτη γραμμή, ατρόμητο, έφθανε στην απόσταση εφόδου και ορμούσε με την λόγχη, κύμα ακατάσχετο, ακαταγώνιστο. Εκεί η λόγχη νίκησε το πυρ! Τι στρατός ήταν αυτός; Ήταν ο στρατός που είχε δημιουργήσει η πνευματική τάξη της Ελλάδος. Καθηγητές, ποιητές, λογοτέχνες, με τον λόγο τους, με τα έργα τους, με την διδασκαλία τους είχαν ποτίσει το λαό, τη νεολαία με την Αγάπη προς την Πατρίδα. Ο Εθνικός μας ποιητής, ο Κωστής Παλαμάς, στα αποκαλυπτήρια του Ηρώου του Κιλκίς, εξύμνησε την ηθική δύναμη του στρατού αυτού. Η Ελλάς στέκεται στα υψώματα του Κιλκίς και μιλάει σ' αυτούς που αγωνίστηκαν. "Είμαι η πατρίδα. Μουσική στο διάβα μου τον αέρα δένει. Ριζώνω όπου σταθώ. Φως όπου πατώ σπέρνω, και μιας αλήθειας και μιας χάρης είμ' εγώ η μητέρα και ήρθα. Τον Ύμνο φέρνω". Και ο Ύμνος της Πατρίδας, λέει ο ποιητής στη συνέχεια του λόγου του, είναι η ζωογόνος δύναμη του Γένους: "Τον Ύμνο τον πολύφωνο και σάλπισμα κι' αηδόνι φέρνω, να πάει τη δόξα μας βαθιά κρυφά όπου καίει του Γένους η καρδιά". Σήμερα μετά από 100 χρόνια πρέπει εμείς οι μεταγενέστεροι να υποκλιθούμε στον αγώνα και την θυσία των προγόνων μας που με τη ζωή τους μας χάρισαν την ανεξαρτησία και έτσι μπορούμε σήμερα να αναπνέουμε την δροσερή αύρα της Ελευθερίας. Τιμή και δόξα αθάνατοι νεκροί!!! Β. Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΟΣΤΡΟΒΟΥ (4-5 Νοε.1912) http://averoph.wordpress.com Τον Οκτώβριο του 1912, μετά από την γιγαντιαία και νικηφόρα προέλαση του Ελληνικού Στρατού, απελευθερώθηκαν, ως γνωστόν, οι πόλεις της Κεντρικής Μακεδονίας Βέροια και Νάουσα (16 – 17 Οκτωβρίου), Έδεσσα (18 Οκτωβρίου) και Γιαννιτσά (20 Οκτωβρίου), όπου ο στρατός μας χρειάστηκε να δώσει επί ένα διήμερο σκληρές και πολύνεκρες μάχες, για να φτάσει νικητής και τροπαιούχος στις 26 Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη. Μετά από την αδικαιολόγητη υποχώρηση της 5ης Μεραρχίας από το Σόροβιτς (Αμύνταιο),ο τουρκικός στρατός σύντομα ανακατέλαβε τη λεκάνη του Οστρόβου, κλείνοντας διαβάσεις,δρόμους και επικοινωνίες προς την Έδεσσα, τη Δυτική Μακεδονία και το Μοναστήρι, όπου είχε παραταχθεί ο σερβικός στρατός, αναμένοντας ενισχύσεις από ελληνικής πλευράς. Ήταν επιτακτική ανάγκη να απωθηθεί ο τουρκικός στρατός από τις περιοχές αυτές για να απελευθερωθούν, αλλά παράλληλα να επιτευχθεί και η διάλυσή του ώστε να αποτραπεί οποιαδήποτε απόπειρα των τουρκικών δυνάμεων να προωθηθούν προς την Ήπειρο, όπου ο Ελληνικός Στρατός προετοιμαζόταν για τη μεγάλη επιχείρηση απελευθέρωσης των Ιωαννίνων και της Ηπείρου. Για το σκοπό αυτό από το Γενικό Στρατηγείο διατάχθηκε γιγαντιαία αναστροφή των ελληνικών δυνάμεων, μέσω του κάμπου των Γιαννιτσών και της Έδεσσας, προς τη Δυτική Μακεδονία, με τελικό προορισμό το Μοναστήρι. Η επιχείρηση αυτή και τα γεγονότα που ακολούθησαν κατά το χρονικό διάστημα από 30 Οκτωβρίου μέχρι 7 Νοεμβρίου 1912 αναφέρονται στην πολεμική ιστορία υπό το όνομα «Επιχειρήσεις του Οστρόβου» γιατί η λεκάνη του Οστρόβου, μεταξύ των ορεινών όγκων Βιτσίου, Βόρα, Βερμίου και Σινιάτσικου, αποτέλεσε το θέατρό τους. Στις 30 Οκτωβρίου 1912 τέσσερις ελληνικές μεραρχίες, 1η, 3η, 4η, 6η και ένα Σύνταγμα Ιππικού, υπό τις άμεσες διαταγές του Αρχιστράτηγου και Διαδόχου Κωνσταντίνου, ξεκίνησαν από τη Θεσσαλονίκη με αρχικό προορισμό και στόχο την απελευθέρωση της λεκάνης της Βεγορίτιδας, όπου είχαν οχυρωθεί οι τουρκικές δυνάμεις, αποτελούμενες από την 18η Μεραρχία Μοναστηρίου και μια εφεδρική με σύνολο 13.000 ανδρών. Με συνεχή πορεία τριών ημερών η ελληνική δύναμη κατόρθωσε να διανύσει απόσταση 90 χιλιομέτρων, υπό καταρρακτώδη βροχή και το απόγευμα της 1ης Νοεμβρίου να βρεθεί στην περιοχή της Έδεσσας. Από εκεί η κάθε μονάδα ανέλαβε την διατεταγμένη αποστολή της. Η 1η Μεραρχία με το Γενικό Στρατηγείο παρέμεινε στη Σκύδρα(Βαρτικόπ). Η 3η Μεραρχία στάθμευσε στην Έδεσσα. Η 4η κατευθύνθηκε στην Φλαμουριά (Πόδος). Η 6η Μεραρχία με το 1ο Σύνταγμα Ιππικού συντάχθηκαν στα υψώματα του Άγρα (Βλάδοβο). Τα επόμενο διήμερο η 4η μετακινήθηκε προς το Κάτω Γραμματικό και η 3η στην Καρυδιά (Τέχοβο). Ο τουρκικός στρατός είχε οχυρωθεί αμυντικά σε θέσεις της περιοχής, γύρω από τον Άγρα, στη θέση Αγία Παρασκευή κοντά στην Καρυδιά, στο Νησί και με τον κύριο όγκο των δυνάμεών του, τρία πλήρη τάγματα, στα υψώματα της Δροσιάς, των Ξανθογείων (Ροσίλοβου) και ανατολικά της Άρνισσας. Άλλες δυνάμεις του είχαν κλείσει τις ορεινές διαβάσεις του Γκορνίτσοβου (Κέλλης) και της Μπάνιτσας (Βεύης). Στις 2 Νοεμβρίου η 6η Μεραρχία με το 1ο Σύνταγμα Ευζώνων απέκρουσε επιθέσεις και απώθησε τις τουρκικές δυνάμεις από τον Άγρα. Στις 3 Νοεμβρίου η 3η Μεραρχία ενήργησε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην περιοχή του Τεχόβου. Την επομένη, 4 Νοεμβρίου, η ίδια μονάδα ανέλαβε την αποστολή να προωθηθεί, μέσω Καρυδιάς,προς το Όσλοβο (Παναγίτσα) και την Ζέρβη. Δέχτηκε όμως σφοδρά τουρκικά πυρά που την υποχρέωσαν να υποχωρήσει, να συμπτυχθεί και να προωθήσει μόνο ορισμένα αναγνωριστικά της τμήματα μέχρι το βλαχοχώρι Πατετσίν (Πάτημα). Την ίδια μέρα η 4η Μεραρχία από το Κάτω Γραμματικό, αφού απέκρουσε μικροαντιστάσεις των Τούρκων στην περιοχή, κατέλαβε τις απογευματινές ώρες τα χωριά Κότσανα (Περαία) και Κατράνιτσα (Πύργους) και τμήματά της οχυρώθηκαν σε υψώματα νοτιοανατολικά της Άρνισσας, σε απόσταση βολής από τις τουρκικές θέσεις. Μικρή μονάδα ιππικού ανέλαβε αναγνωριστική αποστολή των εχθρικών θέσεων καθώς και της δυνατότητας επαφής με τον σερβικό στρατό. Έπεσε όμως σε ενέδρα τουρκική και σκοτώθηκαν δύο άνδρες ιππείς της μονάδας. (Για την τύχη των οστών των δύο νεκρών θα αναφερθούμε στο τέλος του άρθρου). Η 6η Μεραρχία προωθήθηκε προς την Άρνισσα κατά μήκος της αμαξιτής οδού, με εμπροσθοφυλακή το 18ο Σύνταγμα Πεζικού, τρεις ημιλαρχίες ιππικού και το 1ο Ευζωνικό Σύνταγμα. Οι πρώτες συγκρούσεις άρχισαν την πρωία της 4ης Νοεμβρίου και κράτησαν μέχρι αργά το βράδυ, χωρίς όμως αποτέλεσματα θετικά. Η εμπροσθοφυλακή, αφού εξουδετέρωσε μικροαντιστάσεις του εχθρού, κατά τις απογευματινές ώρες κατάφερε να φτάσει στη γραμμή των υψωμάτων νοτιοανατολικά της Άρνισσας, όπου όμως δέχτηκε αντεπιθέσεις και σφοδρά πυρά από αμυνόμενες εχθρικές μονάδες και αναγκάστηκε σε μερική υποχώρηση. Με ενισχύσεις της Μεραρχίας αντεπιτέθηκε και κατάφερε να απωθήσει τον εχθρό στις αρχικές του θέσεις. Νυχτερινή επίθεση που επιχειρήθηκε από το 1ο Σύνταγμα Ευζώνων, συνάντησε τη λυσσώδη αντίδραση των τουρκικών δυνάμεων και δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Την επόμενη ημέρα (5 Νοεμβρίου 1912) η επίθεση γενικεύθηκε και ο τουρκικός στρατός υποχρεώθηκε σε υποχωρητικούς ελιγμούς. Μέχρι το απόγευμα της ημέρας αυτής ο ελληνικός στρατός είχε επιβληθεί ολοκληρωτικά και το 1ο Ευζωνικό Σύνταγμα,που με τους 8 λόχους του πρωταγωνίστησε στις συμπλοκές, απελευθέρωνε την περιοχή μας και έμπαινε πρώτο θριαμβευτικά στην κωμόπολη του Οστρόβου. Έτσι από την αυγή της 5ης Νοεμβρίου άνοιγε μια καινούρια σελίδα για τους υπόδουλους χριστιανούς κατοίκους της Άρνισσας, του Αγίου Αθανασίου, του Γραμματικού, της Ζέρβης,των Ξανθογείων και όλων των οικισμών της λεκάνης της Βεγορίτιδας, ένα μήνυμα ελπιδοφόρο για τη ζωή τους, για την τιμή τους, για την ασφάλεια και την προκοπή τους. Ξημέρωσε μια καινούργια μέρα, όπου όλα έλαμπαν από τον ήλιο της δικαιοσύνης και της ελευθερίας, που επέστρεφε επιτέλους στον τόπο της ύστερα από 530 μαρτυρικά χρόνια αβάσταχτης σκλαβιάς υπό τον τουρκικό ζυγό (1382-1912). Πολύχρονοι αγώνες, αμέτρητες θυσίες και άφθονο αίμα μαρτύρων συντοπιτών μας κατά τον Μακεδονικό Αγώνα που είχε προηγηθεί, εύρισκαν επιτέλους την αιώνια λύτρωση και τη δικαίωσή τους με τη νικηφόρο προέλαση του Ελληνικού Στρατού και την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Την ίδια μέρα η 3η Μεραρχία εξουδετέρωσε τις εχθρικές θέσεις γύρω από τη Ζέρβη και μέσω της Τσέγανης (Αγίου Αθανασίου) κατευθύνθηκε προς το Γκορνίτσοβο (Κέλλη) και το Σόροβιτς (Αμύνταιο), όπου υπήρχαν τουρκικές αντιστάσεις. Προς το Σόροβιτς κατευθύνθηκε και η 4η Μεραρχία,ανατολικά της Βεγορίτιδας και το βράδυ στρατοπέδευσε στην Κολάρτσα (Μανιάκι), ενώ η 5η Μεραρχία έφτασε στο Τσαλτζιλάρ (Φιλώτας). Στις 6 και 7 Νοεμβρίου έγιναν συντονισμένες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις σε Γκορνίτσοβο και Μπάνιτσα και στις 7 Νοεμβρίου απελευθερώθηκε η Φλώρινα.
http://www.triklopodia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου