Μαρτυρίες από τα χρόνια της φτώχειας

Αυτές οι μαρτυρίες είναι από τα χρόνια της φτώχειας και  δεν ανήκουν στο  πολύ μακρινό παρελθόν,χρόνια δύσκολα που μερικοί θυμούνται ακόμα.

” Μας βρήκε

 ο πόλεμος μετά… φτώχεια …και να ‘ χεις τον άντρα να σε δέρνει όλη την ώρα επειδή είχε νεύρα,έτσι ήταν τότε,όλοι τις έδερναν τις γυναίκες τους.Δεν αντέχονταν αυτό.
Πήρα τα πέντε παιδιά μου κι έφυγα,πήγα σε μια καλύβα με τσίγκια..
Μάζευα λάχανα και τα τάιζα.Έδινα λάχανα για να μου δώσει η γειτόνισσα αυγά,όλοι βοηθούσαν,ανταλλάσοντας τρόφιμα.
Μόνη μου τ’ ανέστησα,τα έκανα άξιους ανθρώπους,εκείνα τα χρόνια να μην ξανάρθουν”.

” Γάλα;που να το βρούμε;τους έδινα όταν κάποιο ήταν άρρωστο,τις υπόλοιπες μέρες τσάι.Το σπίτι παλιό,όλα μαζί σ’ ένα δωμάτιο,εκεί κοιμόταν ,εκεί μαγείρευα κι όταν έβρεχε η παλιά σκεπή έσταζε,βάζαμε κουβαδάκια.
Κρέας;που να το βρούμε τότε;μια φορά το μήνα.
Δόξα τω Θεώ,μια χαρά είναι τώρα,πήραν το δρόμο τους,σπούδασαν,έκαναν οικογένειες.
Άσε,εκείνα τα χρόνια ήταν καταδίκη.
…αντέξαμε…παλέψαμε όμως”….
“Ο άντρας μου μ’ έδερνε …δεν είχαμε  γάλα και ξέσπαγε πάνω μου,που να δανειστώ;ντρεπόμουν…τα τάιζα κουρκούτι,κριθαράκι κι ό,τι άλλο σοφιζόμουν,με λίγα υλικά ,λίγο λάδι αλλά γέμιζε η κοιλιά τους και να ‘ χεις να πλένεις τις πάνινες πάνες με τα χέρια,δεν είχαν τότε pampers,με το κορμί σακατεμένο από την κούραση και το αλεύρι με οικονομία,μ’ ένα τσουβάλι να περάσουμε ένα μήνα κι αν τελείωνε πιο νωρίς ο αφέντης,( σεμπριές) μας έβαζε τις φωνές…9 στόματα ένα τσουβάλι αλεύρι πώς να φτάσει;”
” Έκανα χωράφι όλη μέρα με τ’ άλογα κι η θειά μου -που της έκανα το χωράφι-μου έδινε ψωμί μπαγιάτικο 7 ημερών για να μην τρώω πολύ ,το ξερό ψωμί δεν τρώγεται εύκολα.
Ψωμί ξερό κι ελιές( έτρωγα στο χωράφι)για να πάω το μεροκάματο στη μάνα μας-χήρα-,άλλα 7 στόματα είχε να ταΐσει.
Θυμάμαι μάζευε τα σαλιγκάρια ,τα έβραζε για να φάμε και πέταγε το κέλυφος τη νύχτα να μην τη δουν.Ήταν περήφανη,
Τα πόδια μου ακόμα πονάνε,κοντό παντελόνι το χειμώνα μεσ’ τα νερά τι θα καναν;”
” Από το χάραμα ως τη δύση μάζευα σιτάρια.
Βγήκαν τ’ αποτελέσματα,πέρασα στη Νομική,πήγα Αθήνα σκεφτόμουν
 πώς να πάω στη Πανεπιστήμιο,ήταν μακριά,ο μεγάλος αδελφός μου δούλευε κι η μάνα μας τί να μας στείλει;είχε να ταΐσει άλλα 5 στόματα.
Φύλαγα τα λεφτά για την επιστροφή είχε όλο ανηφόρα ,πήγαινα με τα πόδια.
Τα παράτησα,πήγα φαντάρος κι έφυγα στο εξωτερικό.
Δούλεψα σκληρά,αλλά τα κατάφερα,δύσκολα χρόνια κι όμορφα συνάμα…τίποτα δε μου χαρίστηκε,παλέψαμε και τα καταφέραμε…”
“Όταν  ήρθαμε…. κουρελιασμένοι,μας έδωσαν σανίδες για να φτιάξουμε καλύβες,ξεριζωμένοι να μας βρίζουν ετούτοι,τουρκοπιάσματα μας έλεγαν και θύμωνα αλλά έπνιγα το θυμό μου ,μας κοιτούσαν περιφρονητικά-τι ντροπή-  ξεκινήσαμε από το τίποτα και τώρα τα παιδιά μου έχουν πολυκατοικίες στο Αγρίνιο,δουλέψαμε σκληρά αλλά δόξα να ‘χει η Παναϊα ,τα καταφέραμε”…
Αυτές οι μαρτυρίες είναι πραγματικές,άνθρωποι της βιοπάλης που τα κατάφεραν όπως και χιλιάδες άλλοι.
Ας γίνουν παράδειγμα προς μίμηση.
Άντεξαν,τα έβαλαν με τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης,εξασφάλισαν ένα ιδανικό μέλλον για τα παιδιά τους,τα σπούδασαν .
Έτσι αντιμετώπιζαν τη φτώχεια οι άνθρωποι του Ξηρομέρου!Η στάση ζωής τους ας γίνει πλοηγός στη ζωή μας….το παράδειγμα τους προς μίμηση ….
Έκαναν το καθήκον τους.
Οι μαχητές της ζωής.
πηγή
http://pisostapalia.blogspot.gr/2012/12/blog-post_9561.html